ѼѼ خانه کوچَکِ مـــــــا ѼѼ

بعد از کلی فکر در زمینه ی مسائل فرهنگی خانواده های جامعه خودمان، به این نتیجه رسیدم که واقعا فرهنگ سازی و تولیدات فرهنگی در هر جامعه ای میتواند تاثیر زیادی روی روابط مردم و خانواده ها و زندگی شخصی و اجتماعی آدم ها داشته باشد.

در این بین، فیلم و سینما، در رتبه بندی این نوع تاثیرات جزو رتبه های اول قرار میگیرند چرا که واقعیت این است که تاثیر کتاب و مقاله و مجله در عصر و زمانه ی ما به اندازه ی برنامه های همراه با صوت و تصویر نیست و متاسفانه کتاب خوان هم در عرصه ی جامعه به نسبت کم است.

حالا می رویم سر تاثیر فیلم و داستان های نمایشی و تلویزیون و سینما.
این را همه اذعان داریم که  تعدادی از روانشناسان، افزایش درصد جرم و جنایت و خشونت را در جوامع غربی، ناشی از تولیدات ضد فرهنگی و فیلم های خشونت آمیز می دانند.
این را هم شنیده ایم که فیلم های ضد اخلاقی و شه*وت آمیز غربی، علاوه بر اینکه روح جمعی جوامع خودشان را به فساد و فحشا کشیده است، در سرتاسر دنیا نیز، اقبال عمومی را به این سمت کشانده و رفته رفته شاهد تبدیل فیلم ها و تولیدات جوامع شرقی به سبک و سیاق غربی ها هستیم.
کودکانی هم که نظاره گر این صحنه های ممنوعه هستند، به آلودگی کشانیده شده اند.

_{اگر فیلم های بالیوود یا کره ای و ژاپنی 2دهه قبل را با فیلم های عصر حاضرشان مقایسه کنید متوجه این تغییر محسوس می شوید.}

و اما جامعه ی اسلامی خودمان!
با اندکی تامل در افراد و دور و برمان و خانواده ها و روابط اجتماعی می توان متوجه شد که افرادی که صرفا فیلم و سریال های تولید داخل را تماشا می کنند و به آن علاقمندند کمابیش سطح ارتباطات و تعاملاتشان با افراد خانواده و دور و برشان شبیه روابط فیلم هایی شده است که می بینند.
ارتباطات کلامی و نگاهی و حتی لمسی تقریبا شبیه سازی می شود.

به همین خاطر این نوع افراد به مرور زمان از ارتباطات لمسی شان با اعضای خانواده و محارم کاسته شده است.
در آغوش کشیدن، بوسیدن گونه ها و پیشانی، دست دادن، دست کسی را موقع ضرورت گرفتن، نوازش،  و کلا اینگونه ارتباطات لمسی که صرفا در جهت ابراز صمیمیت و محبت بین افراد محرم می گردد در بین تعداد زیادی از این افراد جامعه مان دارد رنگ می بازد و کم کم در ضمیر ناخودآگاهشان اینگونه نقش می بندد و گاهی می شود مثلا مدت هاست که دست یکی از اعضای خانواده شان را نفشرده اند!
و این به نظر من زنگ خطر است برای جامعه ای که از گذشته های دور به محبت و عواطف سرشار و روابط خانوادگی محبت آمیز مشهور بوده است!
زنگ خطر است برای از دست دادن حرارت و گرمای خانواده های ایرانی و روابط بین همسران!


راه چاره چیست؟
خب همگی واقفیم به اینکه در قوانین اسلامی فرقی بین بازیگر و غیر بازیگر برای حدود محرم و نامحرم نیست و حتی بازیگران نیز باید احکام نامحرم را رعایت کنند و در نتیجه در فیلم های اسلامی باید فیلم و قصه با رعایت حدود ارتباطات ساخته شود. و این از ملزومات دین است.
اما این فرهنگ سازی در جامعه باید چگونه انجام گیرد که افراد جامعه برایشان بعضی رفتارهای احساسی و محبت آمیز ملکه گردد و هردفعه به عنوان تذکر و یادآوری در تولیدات فرهنگی ببینند؟؟
در زمان پیامبر همگی بوسیدن و در آغوش گرفتن حضرت زهرا را توسط پیامبر دیده اند و همگی دیده بودند پیامبر دخترشان را می بوسید و می بویید و روی پایشان می نشاند و ....
همگی در آغوش کشیدن حضرت زینب و ام کلثوم توسط برادرشان امام حسین را در صحرای کربلا دیده اند و شنیده اند.
پس الان جای خالی این نوع صحنه ها در جامعه چگونه باید پر شود؟
که پدر ها یاد بگیرند چگونه فرزندانشان را ببوسند، برادرها و خواهرها یاد بگیرند همدیگر را در آغوش کشند، و حتی همسرها یاد بگیرند، روابط محبت آمیز در آغوش کشیدن و بوسیدن همدیگر را ؛ بر خلاف نسخه ی غربی که صرفا همه ی محبت را در مسائل ج*ن*س*ی خلاصه می کند و انگار غرب اصلا بلد نیست ارتباطات محبت آمیزی غیر از این مسئله ^{که باید در محفل خصوصی خارج از دید همگان بین زن و شوهر اتفاق بیفتد} را بین یک زن و شوهر به تصویر بکشند!!

آیا سانسور فیلم ها و سریال های تولید شده در خارج از ایران تنها راه چاره است؟
آیا نوشتن داستان سریال و فیلمنامه های ایرانی طبق موازین اسلامی محرم و نامحرمی خوب است؟؟
مگر داریم برای تعدادی افراد نامحرم فیلم میسازیم و پخش می کنیم؟
پس کجای هنرهای نمایشی به این پیش فرض اسلام توجه دارد که "اساس جامعه خانواده است" ؟
همین که موضوعات طلاق و دعواهای خانوادگی و مشکلات ازدواج مطرح شد، می شود اسم فیلم را خانوادگی گذاشت؟؟!!؟

بسیاری از تولیدات غیر ایرانی و شرقی هستند که هیچ کدام از روابط مستهجن غربی را در فیلمشان ندارند. اما جالب است که چون در جامعه ی ما نباید نامحرم ها با هم تماس بدنی داشته باشند، مثلا دست دادن یا بوسیدن پیشانی دو بازیگری که در نقش همسر یا نامزد یکدیگر هستند هم در تلویزیون ما سانسور میشود!

چرا به جای سانسور همه ی این صحنه ها که فی نفسه اشکالی ندارند، به فکر راه های بهتری نیستیم؟ که نیاییم برای درست کردن ابرو، چشم را کور کنیم؟!!

چطور برای فیلمنامه هایی که نیاز دارند زن بی حجابی را در آن به نمایش بگذارند از بانوان غیر مسلمان استفاده میکنند به عنوان بازیگر (مثل فیلم کتاب قانون!) ولی برای اشاعه فرهنگ محبت که اسلام نیز به آن تاکید دارد، صحنه های محبت آمیز فیلم های بازی شده توسط غیرمسلمانان حذف می شود؟؟
ولی در عوض صحنه های زد و خورد، کتک زدن، فحش دادن و داد کشیدن سر همدیگر و بد و بیراه گفتن و غیبت کردن و .... هیچ کدام جزو حذفیات نیست!!!
چه طور صحنه ی کتک زدن یه زن توسط مرد یا برعکس جزو سانسوری ها نیست؟؟ اگر لمس نامحرم مسئله است، این کتک زدن به صورت مرد نامحرم هم مشکل دارد!
آیا واقعا این صحنه ها آسیبشان کمتر از صحنه های احساسی فیلم هاست؟؟!!!؟

واقعا باید به دنبال راه چاره بود... بنده نیز خودم به یقین نمی توانم قانون کلی بدهم اما حسم میگوید یک جای کار ایراد دارد.
مثلا اینکه در تولیدات داخلی مان، قانونی ثبت شود تا بازیگرانی که روبروی هم قرار می گیرند در فیلمی به عنوان زن و شوهر، واقعا زن و شوهر یا خواهر و برادر همدیگر باشند!
همین الان در بین بازیگران تعدادی از بازیگران مشهور هم هستند که زن و شوهر هردو به این حرفه می پردازند اما جالب است که خیلی نادر اتفاق افتاده که این زن و شوهر ها روبروی همدیگر قرار بگیرند!!

بعد با این پیش فرض، دیگر ایرادی ندارد صحنه ی دست دادن این همسرانی که در فیلم و بیرون از فیلم همسر هستند پخش شود!
یا صحنه های محبت آمیز دیگر....


به نظر من باید کمی ساختارشکنانه به قوانین موجود نگاه کنیم.... تولیدات فرهنگی در جامعه بازخورد دارند و این بازخوردشان ممکن است ناخواسته منجر به مسائلی گردد که اتفاقا به ضرر افراد جامعه می باشد.
به جای اینکه فحش دادن و داد و بیداد کردن بین اعضای یک خانواده و کودکان نوآموز باب شود، بهتر نیست در آغوش کشیدن و بوسیدن پدر و مادر و خواهر و برادر و همسر ملکه ی اذهانشان گردد؟؟

آیا این نظر امام خمینی (ره) منافاتی دارد با اینکه دو بازیگر محرم اجازه داشته باشند در فیلمی که در داستان آن نیز به هم محرم هستند ارتباط لمسی داشته باشند؟؟؟
آیا اشاعه این روابط محبت آمیز در عرصه جامعه خلاف دین مهرپرور اسلام است؟؟
آیا اسلام این را نمی خواهد که افراد جامعه با اعضای خانواده شان روابط گرم و صمیمی و محبت آمیز داشته باشند؟؟
چه کسی و چه نهادی در جامعه باید این روابط گرم و صمیمی را (که زمین تا آسمان با روابط مستهجن غربی تفاوت دارد) به افراد حتی از زمان کودکی، آموزش دهد و حتی تفاوتش را از صحنه های حیوانی غربی که به اسم عشق و محبت به خورد مردمان دنیا میدهند، تمیز دهد؟

حالا ممکن است بگویید همه ی فرهنگ رفتاری مردم را فیلم ها نمی سازند،
قبول!
اما فیلم و هنرهای نمایشی هم بی تاثیر نیستند و طبق فرموده ی رهبر انقلاب باید به آنها بها داد.
البته اگر واقعا به دنبال کار فرهنگی در سطح جامعه هستیم........

امام خمینی (ره) می‌فرماید:

... شما باید به تبلیغات و تعلیمات در جهت معرفی و بسط اسلام همت بگمارید.

تبلیغات مسأله‌ای است پر اهمیت و حساس، یعنی دنیا با تبلیغات کار می‌کند. آن قدری که دشمنان ما از حربه تبلیغات استفاده می‌کنند ما از طریق دیگری نمی‌کنیم. ما هم باید به مسأله تبلیغات بسیار اهمیت دهیم و از همه چیزهایی که هست بیشتر به آن توجه کنیم.

... چون بچه‌ها علاقه دارند به نگاه کردن این عکسها. نگاه به این فیلمها، آنها را نگاه می‌کنند اگر فیلم یک فیلم آموزنده باشد این بچه‌ها تربیت می‌شوند به ترتیب صحیح و اگر یک فیلمی باشد که برخلاف باشد، انحراف‌کننده باشد بچه‌ها تربیت می‌شوند به تربیت انحرافی. بزرگترها هم همینطور.

نظر نمودن به این قبیل فیلمها و نمایشنامه‌ها هیچ اشکالی ندارد. بسیاری از آنها آموزنده است. پخش آنها نیز اشکالی ندارد...


هرگونه تماس و ارتباط نزدیک میان بازیگران مرد و زن به عنوان دو نامحرم حرام است و دست دادن مرد و زن با یکدیگر بنا به فتوای امام خمینی در صورتی که ریبه و لذت‌جویی در کار نباشد و مرد دست زن بیگانه را نفشرد جایز است.

_{منبع:
http://www.ahl-ul-bayt.org/fa.php/page,22135A45561.html?PHPSESSID=17bcb915a2cdf6d7e83feb57790b91df}

وقتی این چیزها را می بینم،
این حرف ها را می شنوم،
.......
...........
..
.....
حسرت می خورم!

 حسرت ندارد؟!
عمری را که در بی خبری بودیم و می توانستیم شدیدا از آن استفاده کنیم؟؟
دورانی را که به راحتی از دستش دادیم و وارد دنیای جدیدی شدیم که سازوکارش زمین تا آسمان با دوران قبل و این چیزها و حرف ها متفاوت است....
...
من، حسرت، می خورم!
تو دوست نداری، باور نکن....

احساس می کنم این چند روزه کمی پیر تر شده ام!
و امشب!
_{درست بعد از رفتن مهمان ها...}
و این 2-3 سال!

خیلی خیلی با همسن و سال هایم فرق می کنم!
کمی پیر تر هستم، درب و داغون تر، افسرده تر، سنگین تر، بی نشاط تر، دلزده تر، کم هیجان تر، .... و حتی کم ذوق تر!
...
دیگر از عبادت های دوران جوانی و نوجوانی خبری نیست؛
و از شور و نشاط و شیطنتش،
و از بچگی هایش؛
و از خوشحالی و امید و سرزندگی اش؛
و از زیبایی هایش...

3 سال دیگر باقیست؛ تا برای همیشه از دوران جوانی خداحافظی کنم؛
و شخصیتم را در دهه چهارم زندگی به تثبیت برسانم؛
شخصیتم و همه ی آمال و آرزوها و عشق و نفرت هایم...
به تثبیت که برسد؛
دیگر جای تغییری نیست...

من خودم را می شناسم......................

یکی دو هفته ای بود که ظهر ها دم یه ساعت مشخص می آمد می نشست کنار پنجره ی پذیرایی مان و غذاهایی را که پسرک ریخته بود زمین و من جمع کرده بودم با دستم و ریخته بودم لب پنجره می خورد.
دونه های برنج و گوشت و نون و حبوبات و ...

حالا 2-3 روزی میشود که من برایش غذا می ریزم و او نمی آید!
نمی دانم چرا؟
نگرانش شده ام....
یعنی الان کجاست این کبوتر خاکستری رنگ؟؟ زنده است؟...
غذاها را دوست نداشته یا چی؟......
نمی گوید من بهش عادت کرده بودم؟!

از افتخارات من این است که درست در دوران آقای احمدی نژاد، رئیس جمهور خدوم کشورم با همسرم آشنا شدیم، ازدواج کردیم، بچه دار شدیم و... اکثر سال های دوران دانشجویی ام (به جز سال اول) با دوران طلایی رئیس جمهور ارزشی ام مصادف بود!

و دلم به حال کسانی که قرار است در سال های آینده دانشجو شوند می سوزد...
چرا که طعم دوران اصلاحات و سازندگی (فرقی با هم ندارند این دو!) را حداقل یک سال چشیده ام...

وقتی مسائل فرعی کشور، برخلاف نظر رهبری،در سال های اخیر اصلی شود!
وقتی همه ی عالم و آدم احساس تکلیف کنند!
وقتی ما در جبهه ی حق خودمان، نتوانیم به یک اتحاد و وحدتی برسیم، اما آنها در اندیشه ی باطل خودشان متحد و محکم باشند،
وقتی بصیرت در فضای عمومی جامعه و در درجه اول، آقایان علما و مسئولین جریان های فکری-سیاسی کشور وجود خارجی نداشته باشد!

همین می شود که ساختمان پاستور، از انحراف و دزد و نامدیر و بی برنامه گرفته می شود و دو دستی تقدیم سران و اصحاب و دوستان فتنه گر می گردد!

نوش جان همه مان!


کاش حداقل درس بگیریم! گرچه..... اکثرهم لایعقلون هستیم کمابیش!

داشتم توی آشپزخانه را تمیز و جمع و جور می کردم که به این فکر ها افتادم.
با خودم می گفتم: یعنی اگر خدا نبود، دیگه چه امیدی بود برای تحمل این همه سختی و رنج؟!
یعنی اصلا با عقل جور در نمی آمد که با این شرایط آدم بنشیند در این دنیا و زندگی اش را بکند و غر هم نزند!!

داشتم به خدا می گفتم:
یعنی همه ی این سختی ها و ناراحتی ها را هم حساب می کنی و به پایم می نویسی؟
کاش حداقل عوض اینها آرزوهایم برآورده شوند!!

داشتم به همین چیزها فکر می کردم و روی پیشخوان کابینت را دستمال می کشیدم که یک دفعه یک گل سرخ کوچک از شاخه های گلدان روی کابینتمان جدا شد و افتاد جلوی دست هایم ...

زیر این باران بهاری که حال و هوای خانه ی ما را پاییزی کرده است وقتکی پیدا کرده ام بیایم اینها را بنویسم:

خودم هم می دانم مدتی است کم کار شده ام!
مدتی است اینجا کمتر چیز می نویسم و این وبلاگ بعضی وقت ها تا مرز خاک خوردگی پیش می رود.
اما چه کنم دیگر. مشغولیت هایم به شدت زیاد شده است.
حتی از وقتی که درس می خواندم.
حتی از وقتی که کلی کارهای خانه روی سرم ریخته بود.
آنها همه شان مقطعی بودند و تمام شدنی.
اما الان کار مهمی دارم دائمی و تمام نشدنی!!
شب و روز، صبح و ظهر، همه جوره به آن مشغولم و هر مرحله اش که میگذرد وارد مرحله ی جدیدش می شوم!
خیلی برسم بعضی وقت ها خاطراتش را بنویسم که آن را هم نصفه نیمه و کم و کند می نویسم!
و از نوشتن خاطرات این کارهایم هم مانده ام حتی!
چه برسد به اینکه از موضوعات دیگر روز و زندگی و خانوادگی و درسی و علمی فرهنگی بخواهم حرف بزنم...
هووووووووووووف!


خدا به وقت ما برکت دهد انشاالله...

+ به خاطر موضوع خاصی محتاج دعای خیر دوستانم...

اولی: من دلم میخواد به یکی بگم بیاد خونمونو تمیز کنه که خودم دیگه پا به پاش کار نکنم! خسته میشم همش باهاش کار بکنم. خودم میخوام بشینم سراغ کارهای شخصی خودم.

دومی: من اصلا خوشم نمیاد بشینم و پامو بندازم رو پاهام و یکی کارهای خونه ی منو انجام بده.

اولی: اگه خوشت نمیاد، پس چرا وقتی خانمت این همه کار کرده از صبح تا شب، شب که میری خونه بازم ازش توقع کار کردن داری؟ و به جای اینکه همه ی کارهای باقی مونده رو تو انجام بدی، باز میشینی باهاش حساب کتاب می کنی میگی "فلان جا رو تو تمیز بکن، تا من فلان کار رو انجام بدم" یا "تو غذا بپز تا من ظرف جمع کنم"  و اصلا هم تحویل نمی گیری وقتی میگه از صبح تا حالا کار کردم و کمرم درد می کنه و ...؟؟؟!!!!

دومی دیگر انگار نشنیده است. خودش را میزند به آن راه و بحث را عوض می کند با یک سوال جدید...




اون خانمه تعریف می کرد....




سومی: زرتشت حرف خوبی میزنه که قابل تآمله: ببخش! نه بخاطر آنکه آنها سزاوار بخشش اندبلکه به این دلیل که تو سزاوار آرامشی!
البته اینکه تا کِی و کجا باید بخشید جای حرف و سوال باقیست!؟!....

...
کربلا با یکی از دوستانمان رفتیم.
او و همسرش عقب ما می نشستند و من و همسر جلوی آنها.
توی اتوبوس.
همسر و همسر اون دوستم مدام به تیکه بازی و شوخی و ... مشغول بودند.
عربی حرف میزدن، با مداح شوخی می کردن، با رئیس کاروان گرم می گرفتن و ...
خیلی وقت ها هم همسر بلندگو رو از آقای مداح که پیرمرد جا افتاده ای بود می گرفت و شروع می کرد به سخنرانی.
از علمای ایران و خدمات متقابل ایران و اسلام می گفت تا شهدای دفاع مقدس و امام حسین و کاروان حضرت زینب و ...
یاد راوی گری هایش افتاده بود انگار:)
حرفهایش برای جمع کاروان کمی سنگین بود و از عبارات قلمبه سلمبه هم گاهی استفاده می کرد...
برای خوشحالی خودش و ما!
مثلا از خوزستان که عبور می کردیم می زد تو فاز دفاع مقدس و شهدا و عملیات منطقه ی فلان و ...
برای خیلی ها تعجب بود چنین آدمی با این سن، چرا باید انقدر اطلاعات داشته باشد.

آقای مداح واقعا فکر می کرد همسر، روحانی است.
همش می آمد می گفت: نه جان من! حوزه خوندی؟ کجا خوندی؟
هرچی همسر می گفت من دانشجوی هنری هستم باورشان نمی شد. فکر می کردند چون همسر با خنده می گوید دارد شوخی می کند.
یادم هست، در چند کیلومتری شهر کربلا که بودیم، آقای مداح آمده بود کنار صندلی ما و به همسر می گفت: من مطمئنم به محض اینکه برسیم کربلا، تو لباسو عمامه ات رو درمیاری می پوشی!
و به من می گفت: حاج خانم شما بگید ، حاج آقاتون روحانی ان؟
منم می گفتم: نه حاج آقا! دانشجو ان!

حالا مگه باورشون میشد...

کربلا که رسیدیم، وقتی دیگر عمامه و لباس روحانیتی در کار نبود، باور کردند کم کم ...

_{*سال 82 ، عید نوروز، ثبت نام کرده بودیم که با کاروانی برویم کربلا. من و پدر و مادرم.
یکی از دوستان مدرسه ام هم قرار بود با پدر و مادرش همان تاریخ بروند کربلا.
من و دوستم کل ماه اسفند را به همین شوق گذراندیم...
آمریکا که حمله کرد به عراق،
برنامه ی کاروان های ما کنسل شد...
اما همان تاریخ ، همسر و دوستانش از شلمچه راهی کربلا شده بودند.
آمریکایی ها که آمده بودند توی خاک عراق، همسر هم آنجا بوده است... (حتما نایب الزیاره ی ما:دی)}

* بعضی از خانم ها به هییییییییییچ عنوان تو کَتشون نمیره که مهمان ناخوانده رو بپذیرند. به دلیل نابسامان بودن اوضاع خانه شان و اینکه اگر بخواهند ساماندهی اش کنند ساعت ها وقت لازم دارند چون باید هرچیز جای خودش قرار بگیرد و این به شدت وقت گیر است...



* بعضی خانم ها ذاتا تمیز هستند :دی و مهمان ناخوانده هم خیلی اذیتشان نمی کند و به گرمی استقبالش می کنند. نهایتا در حد 5 دقیقه لازم دارند تا اوضاع خانه شان مهیای مهمان شود. چون همه چیز همیشه سر جایش هست و همیشه همه جا تمیز است.



* بعضی خانم ها خانه شان مثل دسته ی اول است. اصلا اوضاع خوبی برای پذیرش مهمان ندارد، اما از آنجایی که آدم های ریلکسی هستند به سرعت همه ی ریخت و پاش های خانه و وسایل و لباس و ظروف و ... را می ریزند داخل یک اتاقی که قرار نیست در حضور مهمان استفاده شود و سپس با روی باز از میهمان ناخوانده استقبال می کنند. این دسته از خانم ها موقع جمع و جور و تمیزی خانه اصلا برایشان مهم نیست که هرچیزی سرجای خودش قرار بگیرد. بلکه صرفا همین که پذیرایی و آشپزخانه شان تمیز شود برایشان کافیست.



* بعضی دیگر از خانم ها هم هستند که کلا چیز خاصی برای رخت و پاش شدن ندارند. نه اهل یادگاری جمع کردن هستند (اعم از لباس و قاب عکس و هدیه و نقاشی و نوشته و ...) نه اهل دکوری و عکس خانوادگی و ...
به روش فنگ شویی هرچیزی که بدانند به کارشان نمی آید همیشه دورش می ریزند.
مثلا بیش از 4-5 دست لباس مجلسی اصلا داخل کمدشان نگه نمی دارند. لباس هایشان هیچ وقت از 2-3 تا کشو تجاوز نمی کند که بخواهد مثلا بعضی هایش بیرون بماند و خانه را ریخت و پاش کند.
آشپزخانه شان در حداقل ترین ظروف و امکاناتی به سر می برد که لازمشان می شود. باقی ظروف و وسایلی که لزومی ندارد به سرعت دور انداخته می شود. چنین خانم هایی در خانه شان اصلا چیز اضافی و زیادی ندارند که بخواهد منجر به ریخت و پاش شدن خانه بینجامد!





کدام بهتر است آیا؟!....

آقای مغازه دار که داشت با رفیقش حرف میزد میگفت:
واقعا آدم اگر همه ی حقوقش رو بده دست همسرش، بُرد کرده. تا وقتی پول بهش نمیدی همش میگه اینو بخریم اونو بخریم، اینو برام بخر و ... اما وقتی همه ی پول دست خودش باشه و حساب کتابش هم با خودش باشه دیگه به این راحتی ها چیز میز نمیخره. میگه :خببببب.. حالا اینو نخریم. اون لازم نیست حالا و ...

رفیقش هم میگفت: باورت میشه از اول زندگی مون تا حالا من هرماه فقط پول شارژ ماشینمو و یه پولی که تو جیبم باشه رو از خانمم میگیرم؟ همه ی حقوقم دست خانوممه!

آمد توی مغازه و گفت: آقا شکسته دارید؟
در دلم با تعجب فکر می کردم. این حرفی که میزند یعنی چه؟

آقای فروشنده هم در جوابش گفت: آره! 6 تا هست. و آمد نشانش داد.
خانم میانسال، رفت و نگاهشان کرد و برگشت رو به مغازه دار: دونه ای چنده؟
مغازه دار گفت: 120 تومن.
خانم پول را حساب کرد و تخم مرغ های شکسته رو برداشت و برد.

***
بعد از رفتنش همسر از آقای مغازه دار پرسید: برای چی تخم مرغ شکسته می برن؟ به چه کاری میاد؟
آقای مغازه دار گفت: هیچی! فقط چون ارزونتره چون شکسته شده. بعضیا ندارن میان اینجوری تخم مرغ می خرن

انقدر ناراحت شدم که حساب نداشت!

اللهم اشبع کل جائع...